Արամը երկար տարիներ է՝ ապրում էր ԱՄՆ-ում։ նա այնտեղ կրթություն էր ստացել ու կայուն աշխատանք ուներ։ Հերթական օրն էր, երբ Արամն աշխատանքից տուն էր շտապում, ու տեսավ, որ մի ծեր կին ծանր իրերով տուն է գնում։ Արամը մոտեցավ, առաջարկեց օգնել, ու տատիկից վերցնլեով ծանր իրերը, քայլեց նրա հետ։
Երբ վերջապես հասան տատիկի տուն, տատիկը մի հարց տվեց․
-Անչափ շնորհակալ եմ, տղա՛ս, մի հարց տամ քեզ, դու ազգությամբ ո՞վ ես։
Արամը հպարտորեն պատասխանեց․
-Հայ եմ, տատիկ ջան։
Տատիկը մի պահ լռեց ու ավելացրեց․
-Գիտես, տղաս, ես ազգությամբ թրքուհի եմ, ողջ կյանքում չէի սիրում հայերին, բայց երբ ԱՄՆ եկա, տեսա ու ճանաչեցի նրանց ու այժմ իմ ազգից էլ ավելի եմ սիրում ձեզ։ Լսիր, թե ինչ կասեմ քեզ։ Երբ մոտեցար ու օգնություն առաջարկեցիր, այդպես էլ գիտեի, որ հայ ես։ Այստեղ այլազգիները սովորաբար օգնություն չեն առաջարկում, անգամ թուրքերը։ Այդպիսով՝ չկորցնես այդ հատկանիշդ, դա ձեզ զարդարում է։
Տատիկն Արամին գրկեց ու շնորհակալություն հայտնեց։ Երբ Արամը քաղաքավարությամբ հարցրեց, թե ինչի համար, թրքուհին պատասխանեց՝ հայ լինելուդ համար։
Նյութի աղբյուր